Τρεις μεγάλες αγάπες είναι αυτές που ωθούν το Χρίστο και τη Ρούλα στη δημιουργία του αγροκτήματος το 1996. Από τη μια η φύση, η μεγάλη λατρεία και των δύο, που πάντα θεωρούν ότι είναι το δώρο του Θεού προς στον άνθρωπο. Από την άλλη η Κυπριακή παράδοση και η κυπριακή λαογραφία, αφού τονίζουν ότι «τίποτα χωρίς ρίζες δε μένει ζωντανό». Και τέλος η μεγάλη αγάπη τους για την οικογένεια τους, όντας γονείς πέντε υπέροχων παιδιών!  Επιθυμία τους να τους προσφέρουν ότι πιο αγνό μπορεί η φύση να προσφέρει στον άνθρωπο!

Σε ερασιτεχνική μορφή αρχικά, αφού για 25 και πλέον χρόνια δεν ασχολούνται με το αγρόκτημα όπως αυτοί θέλουν, αλλά το έχουν μόνο ως διέξοδο ξεκούρασης, χαλάρωσης και ψυχοθεραπείας από την καθημερινότητα και τα «προβλήματα» της.

«Τα όνειρα για να γίνουν πραγματικότητα πρέπει να είναι αρκετά μεγάλα» λέει πάντα η Ρούλα. Το δικό τους είναι αρκετά μεγάλο! Έτσι καταφέρνουν να το πραγματοποιήσουν! «Συνταξιοδοτούνται» νωρίς για να ασχοληθούν αποκλειστικά με αυτή τους τη μεγάλη αγάπη. Με εμπιστοσύνη στη φύση και την Κυπριακή παράδοση οδηγό, βιώνουν το «όνειρο» τους και λαμβάνουν πλέον ότι πολυτιμότερο μπορεί να έχει ο άνθρωπος. Ηρεμία, χαρά, αγάπη. Αυτά και πολλά άλλα που μόνο η φύση, το μεγάλο αυτό δώρο του Θεού, επαναλαμβάνουν, ξέρει να προσφέρει.

Τα δώρα αυτά αποφασίζουν να τα μοιραστούν με τους φίλους, επισκέπτες του αγροκτήματος και «ανοίγουν το σπίτι τους».

Κάθε γωνιά του αγροκτήματος προσφέρει στον φίλο επισκέπτη στιγμές ηρεμίας, αναζωογόνησης, χαλάρωσης ή και ενασχόλησης με τη γη, μύηση στην ομορφιά της φύσης. Γνωρίζει την Κυπριακή γη και ανακαλύπτει από την αρχή ξεχασμένες γεύσεις, ήχους, μυρωδιές και αρώματα. Διαπιστώνει ταυτόχρονα τη χαρά και την ευεργεσία που αυτή μας προσφέρει!

Κοπιάστε!

(η γιαγιά Μαρούλα, ετών 94)

….μα δεν έχω θερμόμετρο.

– εν ναιν ανάγκη να σιεις. Τζίσε το δάχτυλο σου μέσα τζαι μέτρα ως το 20. Αν μεν κρούσεις εν καλό. Βάρτην πυθκιά.

– Μα έν έχω πυθκιά!! Να κλείσω το τηλέφωνο να πεταχτώ στον μπακκάλη να φέρω. Ξαναπιάννω σε πίσω….

…..

– Ελα γιαγιά έφερα τζαι πυθκιά. Έβρασα τζαι το γάλα. Εν καλό! Ως το 20 τζαι εν κρούζει. Εν χλιαρό! Πάρακατω. Τι κάμνω.

– Την πυθκιά ανακάτωστην μέσα σε λλίον νερό. 10 λίτρα γάλα είπες μου; Ε βάλε μισό στούππωμα, κόμα παρκάτου λλίον! Τζαι ανακάτωστο μες το νερό. Να διαλυθεί καλά!! Σιώνωστω μες το γάλα τζαι ανακάτωστο καλά!

-Ρε γιαγιά μου σιγά-σιγά να προλαβαίνω! Περίμενε….

Οκ….ανακάτωσα το! Τζαι τωρά;;;;

– Τωρά στούππωστο τζαι άφηστο μιαν ώρα.

– Εντάξει! Κλείω τζαι πιάννω σε σε μιαν ώρα!

………

– Έλα γιαγιά! Να το ανοίξω;;;;;;;;

– Επέρασεν μια ώρα; Άνοιξε το! Πρέπει να έπηξε!

….

– Γιαγιά έπηξε!!!!!!!!….μα πουπάνω έσιει νορό!!

– Μπράβο! Έτσι πρέπει!! Τωρά πλύθου καλά τζαι λιώσε το με το σιέρι σου. Όι πολλά! Να το λιώσεις. Να γίνει τροχάλλα!

– Ήντα πουν τούτη η τροχάλλα πάλε!;

– Αμαν το ανακατώσεις εννα σπάσει τζαι θα γίνει η τροχάλλα! Ανακάτωννε σιγά-σιγά!

-Ανακατώννω!….πόσην ώρα;;;

-Κανά θκυό λεπτά. Σιγά-σιγά. Ύστερα, άφηστο μόνον του να κάτσει. Να συναχτεί πουκάτω στη μαείρισσα.

– Άφηκα το. Πόσην ώρα;

– 10-15 λεπτά.

– Εντάξει! Κλείσε τζαι πιάνωω σε πάλε σε 15 λεπτά

……..

– Έλα γιαγία επεράσαν 15 λεπτα…………………………………..

Και κάπως έτσι, πριν 29 περίπου χρόνια, άρχισε να γεννιέται η “The Royal Goat Farm”….